Het jaar dat de Blauwe Regen bloeide

Toen de aanvankelijke euforie wat was weggeëbd, zag ik de gelijkenis en begon me vragen te stellen. Hoe zit het met mij?

Ga ik ook pas beginnen bloeien wanneer ik besluit om wat ik nu ben te rooien?

Ga ik pas zien dat er potentieel is tot vrucht dragen wanneer alles weggesnoeid is en ik klaar ben om de wortel uit te graven?

Teruggesnoeid tot de essentie merkt een plant dat groei niet meer gewenst is, dat groei om de groei geen opbrengst geeft en beseft hij dat een einde mogelijk nabij is. Waar een einde is moet een nieuw begin zijn, daarom maakt hij zijn vruchten.

Hij bloeit niet voor zichzelf maar om iets na te laten van zichzelf dat dat nieuw begin kan belichamen. Was ik te lang bezig met groei? Met de expansie van wat ik allemaal kon worden zonder zicht op welke vruchten ik kon voortbrengen? Ik ben gegroeid op plekken waar ik niet wilde zijn, op plekken waar ik geen vrucht kon dragen. Plaatsen waar ze andere vruchten verwachtten dan die ik te bieden had. Mijn wortels raakten uitgeput, er was niks meer over om bloemen mee te maken.

Het was tijd om een keuze te maken. Deze plant kon zo niet bloeien. Ik heb in mijn leven wel vaker gedacht aan mijn wortels uitgraven, dat ik niet op de juiste plaats stond, dat ik hier nooit tot mijn recht zou komen, tot volle bloei. Maar het zit zo... je bent waar je aandacht is en niet noodzakelijk waar je wortels zijn. Als je die wortels uit het oog verliest, denk je dat alles fout zit.

Het was tijd om dat wat overbodig was af te knippen, terug te snoeien tot wat mijn wortels konden voeden. Mijn overtuiging was dat persoonlijke groei, spirituele groei, de groei naar volwassen zijn, zou resulteren in het vinden van mijn geluk, de voldoening van een geslaagd leven, maar daar stootte ik uiteindelijk op mijn zelfbeeld. Ik wist niet wat “goed genoeg” betekende en daarom bleef ik streven naar wat ik dacht dat perfect was. Het probleem was, dat ik dacht dat anderen het beter wisten, dat wat de maatschappij bepaalde de juiste weg was. Er was niemand die me zei dat ik vol was, volwassen. Mijn vader was weggevallen op het moment dat een jongen net dat patroon nodig heeft om zichzelf aan te meten. Patroon, pater, vader, zorgt voor het inzicht waarnaartoe we moeten groeien, loskomend van de moeder die ons in de mater, materie heeft grootgebracht tot we zelfstandig konden bepalen welke vorm we willen aannemen wanneer we volgroeid zijn.

Wat maakt dan dat ik zolang in die groei bleef zitten?

Net dat verkeerde zelfbeeld niet volgroeid te zijn.